Rafael Nadal die zijn tanden in de Coupe des Mousquetaires zet, dat was tussen 2005 en 2014, op één uitglijder na, een jaarlijkse traditie. Op ‘La Décima’, zijn tiende, werd niet meer gerekend. Maar Nadal is terug. Beter dan ooit.
Natuurlijk was Roland Garros voorbereid. Op het podium stond het cijfer 10. De tribunes werden bedekt door enorme doeken: Bravo Rafa. Op de grote schermen werden beelden getoond van 2005 tot 2017. Een eerbetoon aan de man die deed wat eigenlijk niet kon: tien keer Roland Garros winnen. La Decima. De Fransen zullen het niet doen, maar het nieuw te bouwen centre court zou eigenlijk de naam van Rafael Nadal moeten krijgen. Met een bronzen beeld ernaast, zoals bij court Suzanne Lenglen.
Rafael Nadal was al lang de koning van Roland Garros. Twee partijen slechts verloor hij er ooit. Maar zijn tiende titel, na een masterclass graveltennis tegen Stan Wawrinka (6-2 6-3 6-1), maakt hem helemaal iconisch. Niet eens omdat het zo’n mooi getal is. Of omdat het zo’n ongekende prestatie is, die zich amper met iets laat vergelijken. Negen keer winnen was ook al uniek, zeker gezien Nadals concurrenten in dit prachtige tennistijdperk. Het is de manier waarop, die het hem doet. Eén voor één werden zijn tegenstanders de afgelopen weken vernietigd. Met acht afgesnoepte games deed Robin Haase het in de tweede ronde cijfermatig nog het best. Niet meer dan 35 games verloor Nadal het hele toernooi. En dat allemaal terwijl het tennis al voorzichtig afscheid aan het nemen was van de Spanjaard.
Blessures hielden hem aan de kant, zijn niveau zakte. Een decennium van powertennis had te veel van zijn lichaam gevraagd. Vorig jaar moest Nadal zich al na twee partijen op Roland Garros terugtrekken, zijn linkerpols protesteerde tegen al die loeiers van spinballen. En zo zette de aftakeling van de gravelkampioen langzaam maar zeker in, was de gedachte.
Maar net als Roger Federer wilde ook Nadal van geen wijken weten. Zo mocht het niet eindigen. Met coaches oom Toni en Carlos Moyà werd een plan bedacht om niet alleen terug te keren op de tour, maar ook als een nog betere versie van zichzelf. In de finale van de Australian Open moest Nadal in de vijfde set nog buigen voor Federer, op de oranje ondergrond in Parijs waren de 127 andere deelnemers figuranten. En maakte Nadal, drie jaar na zijn laatste gewonnen major, het gaatje met Federer weer drie: 15 om 18 Grand Slam-titels.
Naar de finale tegen Wawrinka was uitgekeken. Maar de beloofde kraker werd een tennisles. Slechts vijf games was het een gevecht. Toen schakelde Nadal door en was het hammer time. Hij sloopte de Zwitser, die alle drie zijn eerdere Grand Slam-finales had gewonnen, maar nu niets anders kon dan berusten. Wawrinka haalde niet zijn beste niveau, maar het had niets uitgemaakt. De paar keer dat hij lekker in de rally zat, kon Nadal nog een turboknopje indrukken. Iets meer decibellen in de kreun, iets meer kilometers per uur in de slag.
Met een weergaloze forehand langs de lijn halverwege de tweede set als hoogtepunt en mooiste bal van het toernooi. In 2005 maakte de wereld kennis met Nadal. Hij was negentien jaar en gekleed als een soort piraat. Hij won als debutant in Parijs en was ‘bery gappy’. Twaalf jaar en negen titels later zocht de emotionele Nadal naar de juiste woorden. ,,De zenuwen en adrenaline die ik op deze baan heb, zijn onmogelijk met een ander toernooi te vergelijken. Dat ik hier nog een keer win, is onbeschrijflijk.”
En waar gaat dit eindigen? Hij is net 31 jaar. Gras is niet zijn favoriete ondergrond. Maar als hij twintig procent van zijn niveau moet inleveren, blijft er straks op Wimbledon nog steeds een monster, zoals Wawrinka hem noemde, over.
.Met weinig punten te verdedigen gloort later dit jaar ook de nummer 1-positie voor Nadal, die nu al klimt van 4 naar 2. En als hij Roland Garros tien keer kan winnen, waarom dan niet elf of twaalf keer? Federer wordt in augustus 36 en bewijst dat het allemaal kan, in een wonderlijk 2017. Het tennisjaar van de wederopstandingen.
Bron: AD Sport