,,Hoe kunnen we je helpen? Want ik weet niet wat ik zou doen zonder jou.” Die noodkreet stuurde Nicole Johnson, echtgenote van Michael Phelps, de wereld in. De 35-jarige zwemlegende uit de Verenigde Staten raakt maar niet uit zijn depressies. Als medailles een garantie zouden bieden op een gelukkig bestaan, dan zou Michael Phelps als een vrolijke pup door het leven rennen. De Amerikaan is zonder twijfel de meest succesvolle olympiër ooit: op zijn palmares staan 28 olympische medailles - een record - en 27 wereldtitels.

Na de Spelen van Rio in 2016 nam hij afscheid van de sport, met naar schatting 50 miljoen euro op z'n bankrekening. Phelps trad in het huwelijk met Nicole Johnson, een model en Miss California van 2010, en het stel kreeg drie zonen: Boomer (4), Beckett (2) en Maverick (1). Alles om volmaakt gelukkig te zijn? Was het maar waar, bekende hij aan ESPN.

,,Wil je mijn waarheid kennen? Wil je weten hoe het met me gaat? Hoe ik met de quarantaine en de wereldwijde pandemie omga? Laat ik het zo stellen: ik adem nog."

Het is niet voor het eerst dat Phelps openhartig over de donkere dagen in zijn leven sprak. Zo vertelde hij drie jaar terug al aan CNN dat hij na Londen 2012 zo depressief was dat zelfs gedachten aan zelfmoord door zijn hoofd raasden: ,,Dat was onvoorstelbaar eng. Ik herinner me hoe ik vier, vijf dagen achter elkaar in mijn kamer zat - ik wilde niet leven, ik wilde met niemand praten. Nu ben ik dankbaar dat ik het niet heb gedaan."

Toch is hij niet van zijn mentale demonen verlost, zo bekende hij vorig jaar, zeker nu corona ook zijn leven dicteert. ,,Ik ben het gewend om te reizen, om in competitie uit te komen, om mensen te ontmoeten. De situatie is waanzinnig en mijn emoties gaan alle kanten uit. Mijn lontje is kort. Ik kan zo makkelijk uitbarsten. Nooit eerder voelde ik me zo overweldigd.” Aan Today Parents zei hij: ,,Ik had akelige ups en downs. Soms wil ik me gewoon als een balletje oprollen en wil ik alleen zijn.”

Eigenlijk, zo gaf Phelps eerder al toe, viel hij na elke Spelen wel ten prooi aan depressies en speelde hij vaker met de gedachten om er een einde aan te maken. Na zijn arrestatie wegens rijden onder invloed en overdreven snelheid in september 2014 had hij er opnieuw genoeg van, vertelde hij aan Sports Illustrated. ,,Ik was er slecht aan toe.”

Het was ook niet de eerste keer dat hij botste met de arm der wet. In november 2004 werd hij tot 18 maanden voorwaardelijk veroordeeld omdat hij dronken achter het stuur zat en in februari 2009 zette USA Swimming hem voor drie maanden aan de kant nadat een foto van hem de ronde deed waarop hij tijdens een studentenfeestje hasj aan het roken was. Phelps bood zijn excuses aan voor beide incidenten. Hij noemde zijn gedrag ,,ongepast” en zei ,,dat hij veel landgenoten had teleurgesteld.”

De spotlights waren voor Michael Phelps, van nature een timide en introverte jongen, geen geschenk. Maar zijn verhaal ging er in de States nu eenmaal in als zoete koek. Van zero to hero; van het magere, slungelige knaapje dat uitgroeide tot een onverzadigbare kampioen in het water. Hij werd net zo bekend als Lance Armstrong en Kobe Bryant. Miljoenen vergaapten zich aan de mini-docu die de NBA over hem maakte.

Na de Spelen van 2008, waarin hij al zijn acht olympische races won, was Phelps het beu. ,,Mentaal was ik kapot. Maar ik wist ook dat ik niet kon stoppen. Dus verplichtte ik mezelf om te doen wat ik eigenlijk niet meer wilde doen: zwemmen. Vier jaar lang miste ik minstens twee trainingen per week. Omdat ik geen zin had. De pot op ermee.”

Het was trainer Bob Bowman die zijn pupil meer dan eens uit het dal trok. Bowman was toen een beetje als een tweede vader voor Michael Phelps. Zijn ouders gingen uit elkaar toen hij negen jaar was. Phelps trok in bij zijn moeder, het contact met zijn vader verwaterde en werd gespannen. ,,Ik had het gevoel dat mijn vader me had verlaten. Ik had het daar heel erg moeilijk mee.”

Mogelijk, zo gaf hij later aan, lag daar de kiem voor zijn al zijn angsten en twijfels. Tot dat inzicht kwam hij door in therapie te gaan. ,,Wat ik eerst niet wilde, maar zodra ik dat deed, ging het beter met me. Ik leerde zo veel over mezelf wat ik voorheen niet wist. En nu weet ik dat het oké is om niet oké te zijn. Ik ben maar een mens zoals veel anderen die met zichzelf in de knoei zitten.”

Ook al is Nicole Johnson vertrouwd met de depressies die haar man geregeld plagen, toch maakt ze zich grote zorgen om hem. ,,Vroeger dacht ik: ‘Ik kan hem weer goed maken. Ik kan zijn therapeute zijn. Ik kan zijn wat hij nodig heeft.' Maar intussen heb ik geleerd dat ik niet de baas kan zijn over z'n emoties, hoe graag ik dat ook zou willen.”

De dood van Kobe Bryant vorig jaar bij een helikopterongeval deed bij haar alarmbellen afgaan, zei ze aan een Canadees tijdschrift. ,,Toen Vanessa Bryant hem verloor, kon ik alleen maar naar Michael kijken en denken: 'Kunnen we je alsjeblieft helpen? Want ik weet niet wat ik zou doen zonder jou.' Michael is de meest fantastische vader en partner die ik me zou kunnen wensen."

Phelps is zich ervan bewust dat z'n depressie op zijn vrouw weegt. ,,Ze houdt van me en wil me helpen. Ze wil dat ik beter word, maar ze heeft het zelf ook moeilijk. Zij heeft ook steun nodig." Johnson zocht bijstand bij een therapeute: ,,Dat helpt me met alles, maar ik leer daardoor vooral de vaardigheden om ook Michael goed te kunnen helpen. Als Michael een slechte dag heeft, willen de jongens bij hun vader zijn, om hem gelukkig te maken - vooral dan de oudste, Boomer. Maar dan probeer ik Boomer duidelijk te maken dat papa gewoon even tijd voor zichzelf nodig heeft, dat het niets met hem heeft te maken."

De zwemlegende beseft dat zijn strijd lang niet gestreden is. ,,Wie bekend is met mentale gezondheidskwesties weet dat het nooit weggaat. Er zijn slechte dagen en goede dagen. Maar een finishlijn, die ligt er nooit.”