Real Madrid heeft verzuimd om in Catalonië rivaal Barcelona pijn te doen. Door een slim strijdplan hebben de Madrilenen lange tijd een veldoverwicht, maar dat wordt niet uitgedrukt in de score.

De moeizame opbouw van Barcelona in de eerste helft moet voor trainer Ernesto Valverde als een domper gekomen zijn. Zijn assistent Jon Aspiazu legt voor de wedstrijd op de Spaanse televisie immers uit dat het passeren van Busquets niets te maken heeft met fysieke ongemakken, maar ingegeven is door tactische redenen. Wat die argumenten precies zijn, blijft op het veld onduidelijk. Met Ivan Rakitic als nieuwe controleur, De Jong op zijn inmiddels vertrouwde plek links centraal en Sergi Roberto als derde middenvelder verandert er optisch bijzonder weinig in de speelwijze van Barça. Behalve de poppetjes lijkt er nauwelijks sprake van een wijziging.

Daarom is het weinig verwonderlijk dat Barcelona tegen Real Madrid worstelt met dezelfde problemen in balbezit als in veel eerdere wedstrijden. Concreet ligt het probleem bij het vinden van afspeelmogelijkheden op de momenten dat de controlerende middenvelder en De Jong allebei vastgezet worden. In die situaties staat het aanvalstrio bestaande uit Lionel Messi, Luis Suárez en Antoine Griezmann vaak geïsoleerd voorin en ontbreekt de dynamiek om daar verandering in te brengen..

Real Madrid is niet het eerste team dat het dit seizoen daarom aandurft om de opbouw van Barcelona vroeg vast te zetten. Dat doet Zinedine Zidane met zijn ploeg vanuit een soort 4-4-1-1-formatie, waarin Isco de nummer 10 is achter Karim Benzema. Symmetrisch is deze organisatie niet, want Gareth Bale staat op rechts vaak ver naar voren om de optie Clément Lenglet af te schermen. Isco vangt dan Rakitic of De Jong op, wat voor Toni Kroos het signaal is om de andere middenvelder te dekken. Valverde geeft in dit soort situaties rugdekking aan Bale door Jordi Alba in de gaten te houden. Linksachter Ferland Mendy gaat dan helemaal door op Nelson Semedo, waardoor Sergio Ramos tegenover Messi komt te staan.

Met name in de beginfase van de wedstrijd heeft Barcelona grote moeite om in deze situaties de oplossing te vinden. Marc-André ter Stegen kiest geregeld voor de lange bal, wat betekent dat de verdedigers van Real Madrid in duels kunnen komen met de fysiek minder krachtige aanvallers van Barcelona. Zo ontregelen de Madrilenen lange tijd het spel van de thuisploeg.

Wanneer het niet lukt om hoog druk te ontwikkelen, zakt de ploeg van Zidane terug op eigen helft en worden de ruimtes klein gemaakt. Daarbij is de organisatie redelijk flexibel. Op het veld lijken de verdedigers en middenvelders elkaar te coachen over wie gedekt moet worden, waardoor het Barcelona niet lukt om de sterspelers aan de bal te krijgen.

Aanvallend valt het plan van Zidane duidelijk te herleiden: zoek de Messi-flank. Keer op keer profiteert Real Madrid van het feit dat Messi niet fanatiek meeverdedigt. Dus staat de onvermoeibare Mendy vaak vrij, waarbij hij geholpen wordt door medespelers die uitwijken naar die flank. Kroos, Isco en Benzema zijn daar allemaal vaak te vinden. Dat betekent dat Semedo en Roberto vaak geconfronteerd worden met een overmacht aan tegenstanders.

Dit patroon leidt tot een veldoverwicht voor Real Madrid, maar dat wordt nauwelijks omgezet in uitgespeelde kansen. De dreiging van de bezoekers komt vooral tot stand via spelhervattingen en schoten van afstand. Aangezien Barcelona op zijn beurt gevaar sticht via bevliegingen van Messi zijn de kansen in het eerste uur redelijk gelijkwaardig verdeeld.

Na een minuut of 55 besluit Valverde om in te grijpen. Semedo is in de opbouw voor rust vaak de vrije man geweest, maar de Portugees heeft moeite met het vinden van voorwaartse opties. Door Arturo Vidal te brengen, komt met Sergi Roberto een speler rechtsback te staan die wat comfortabeler is aan de bal. Daarnaast heeft de Chileen als nieuwe rechtsmid het loopvermogen dat nodig is om Mendy in verdedigende situaties in de weg te lopen en aanvallend bij te sluiten in de zestien.

Deze omzetting heeft twee gevolgen. Aan de ene kant lukt het Barcelona wat makkelijker om met korte passes de weg naar voren te vinden. Aan de andere kant ligt er in de omschakeling meer ruimte voor Real Madrid, omdat Vidal verder naar voren speelt dan Roberto gedaan heeft op diezelfde positie.

In de 73ste minuut lukt het Real Madrid bijna om te profiteren van de extra ruimte die ontstaat op het veld na het inbrengen van Vidal. Uiteraard betreft het een aanval over de linkerflank, waar dit keer Mendy wordt weggestoken door Casemiro. Uit de lage voorzet van de Fransman tikt Bale simpel binnen, maar het doelpunt wordt geannuleerd wegens buitenspel van de linksback.

Blijkbaar smaakt deze afgekeurde goal naar meer voor Zidane, want tien minuten voor tijd voert hij offensieve wissels door. Vleugelspits Rodrygo komt in de ploeg voor Isco en spelmaker Luka Modric vervangt loopwonder Valverde. Na deze dubbele omzetting heeft Real Madrid met Rodrygo vaste bezetting op links, wat de hele Clásico al het terrein is geweest waar Barcelona in de problemen gebracht wordt. Waar Zidane wisselt om te winnen, brengt Valverde met Ansu Fati een directe vervanger voor Griezmann.

Ondanks deze verse krachten blijft een spectaculair slotstuk uit en blijft de Clásico zonder doelpunten. De voor het gevoel vreemde slotconclusie van de Spaanse topper luidt dat Real Madrid zich gepresenteerd heeft als een ingespeeld team, terwijl Barcelona onder druk erg afhankelijk blijkt van de sterren voorin. Alleen op de momenten dat Lionel Messi zich met het spel bemoeit, gaat er serieuze dreiging uit van het team van Valverde. Het zal dan ook met name van de vorm van de Argentijn afhangen wie er dit seizoen kampioen wordt in Spanje.